Rustmomentje

Ik zit hier aan de Waterweg. Het is een dinsdag. De zon schijnt en de lucht is blauw. Ook in mijn hoofd schijnt de zon. Laatst scheen de zon buiten ook, maar had ik het pas halverwege de dag pas door.

In de tijd dat ik hier zit zijn er zes mensen voorbij gekomen. Eerst een lange tijd niet, daarna ineens vier mensen achter elkaar. Ik luister naar de golfslagen van het water op de rotsen, veroorzaakt door een schip die twee minuten geleden langsvoer.

Nu is het weer kalm. Naast het water hoor ik ook voetstappen van voorbijgangers, piepende eendjes, een krakende fiets, de zachte, diepe ruis van schepen in de verte. Af en toe een vliegtuig, rijdende auto’s in de verte. Mijn eigen hand die over het papier heen beweegt terwijl ik dit schrijf.

En ondanks dat ik al deze geluiden hoor, is het stil. Laatst was het ook stil; mijn oren hoorden slechts het zachte geluid van de computer die aanstond. Toch was het lawaai – mijn eigen lawaai – toen overweldigend. Hoe meer gedachten ik toelaat, hoe meer ik me zorgen maak over dingen en hoe meer stress ik ervaar, hoe luidruchtiger het in mijn hoofd is.

Grappig hoe binnen- en buitenkant zo van elkaar kunnen verschillen. En hoe je dat amper ooit opmerkt, omdat je gedachten misschien altijd wel de boventoon voeren. Het overgrote deel van de dingen waar ik me druk over maak, bestaan enkel in mijn hoofd. Ik moet mezelf er in ieder geval regelmatig even aan herinneren dat buiten de zon schijnt, dat ik zometeen lekker een uurtje kan slapen. Dat een dag niet alleen uit tientallen minuscule zorgen bestaat. Als ik me dat voor één moment besef… dan voelt de dag meteen een stuk lichter.